Tuesday, July 16, 2013

प. पू. बाबा बेलसरे उवाच २

महाराज म्हणत, एक माणूस गिरणीच्या यंत्रशाळेत गेला. तिथे त्याचे उपरणे एका चाकात अडकले तर हा हा म्हणता तो सर्वच त्यात ओढला गेला. तसे माणूस भगवंताचे नाम घेऊ लागल्यावर तो 'पोहोचतोच' यात शंका नाही. त्याची जी खेच असते त्याला 'अभिक्रम' म्हणतात. भगवंताचे नाम घेतलेले कधीही वाया जात नाही. आपली आतली घाण जेवढी असते ती नाहीशी करण्यास लागणारा प्रयत्न आपला होत नाही म्हणून आपली प्रगती दिसत नाही. पण जसे योगी अरविंद म्हणतात, "You must have intense aspiration but with great patience." या Patience चा अर्थ असा की मला मनाची शांतता पाहिजे यात शंका नाही पण ती तुझ्या इच्छेप्रमाणे, तुला हवे तेव्हा मला दे. नाम घेतले की थोडक्या काळात साधू होईल असे कठीण आहे. "कहत कबीर सुन मेरे गुणिया | साहेब मिले, सबूरीमें |"

~~ प.पू. बाबा बेलसरे

प. पू. बाबा बेलसरे उवाच !

भगवंताचे दर्शन हे सर्वोत्तम मानवी ध्येय आहे. ते साध्य होण्यास तपश्चर्या करावी लागते. पण ही तपश्चर्या म्हणजे स्नान, दान, वेदाध्ययन, शास्त्राभ्यास, योग, याग, व्रतवैकल्ये, अनुष्ठान, तीर्थाटन किंवा उपासतापासाने शरीरशोषण नव्हे. अध्यात्मामधील तपश्चर्या म्हणजे नीतिधर्माचे आचरण, पवित्र अंतःकरण आणि भगवंताचे अखंड स्मरण हे होय. आपली शक्ती ह्यासाठी कमी पडते म्हणून श्रीसद्गुरूंची मदत मागावी लागते. ती मदत मागताना तिची किंमत द्यावी लागते. ती किंमत म्हणजे "त्याग"- वासनांचा त्याग, विकारांचा त्याग, आसक्तीचा त्याग, ममत्त्वाचा त्याग, कर्मफलाचा त्याग, देहबुद्धीचा त्याग आणि उपाधींचा त्याग. पण ह्या सर्व त्यागाचे मर्म एकाच त्यागामध्ये सापडते. तो त्याग म्हणजे कर्तेपणाच्या अभिमानाचा त्याग होय. 

~~ प.पू. बाबा बेलसरे

नामस्मरण ते श्रेष्ठ!

ध्यानपूर्वक केलेल्या नामस्मरणामुळे सदैव परमेश्वराचे सान्निध्य प्राप्त होते. आपला हा विश्वास व्यक्त करताना संतश्रेष्ठ श्री नामदेव महाराज परमेश्वराला म्हणतात -

"लपलासी तरी नाम कोठे नेसी |
आम्ही अहर्निशी नाम गाऊ ||
आम्हापासुनिया जाता न ये तुज |
ते हे वर्मबीज नाम घोकू ||
आम्हासि तो तुझे नामचि पाहिजे |
मग भेटी सहज देणे लागे ||
भोळी भक्ते आम्ही चुकलो होतो वर्म |
सापडले नाम नामावली ||"
सीता मंदोदरीला सांगते आहे- 

सावध ऐक साजणी |
प्रवेशता रामानुसंधानी ||
चित्त चित्तपणा विसरूनी |
राम होऊनी स्वये राहे ||


शबरी आपली अवस्था वर्णन करते--

आसनी शयनी आम्हा आणिक बोधु |
एकाजनार्दनी गोड लाविला वेधु ||
जागृती जे जे दिसे |
ते ते राम असे ||
स्वप्नी जे आभासे |
तेही रामु ||
सुषुप्तीचे सुख केवळ राम देख |
रामाविण आणिक नाही नाही ||


Thursday, January 17, 2013

पू. बाबा बेलसरे अध्यात्म संवाद वाचताना टिपलेले काही मुद्दे —



पू. बाबा बेलसरे अध्यात्म संवादातून पुन्हा पुन्हा वाचावे असे— 

१. सर्व वेळ इतके नाम घ्यावे की दुस-या वृत्तीच उठणार नाहीत.
२. नामाचे प्रेम येण्यास नाथ-भागवत हा उत्तम ग्रंथ आहे.
३. वास्तविक अनुग्रह घेतला की सर्व काही गुरूवर सोपवून देता आले पाहिजे. व्यवहारात आपल्याला तशी सवय आहे. ऑर्डर निघाली की लगेच आपण साहेब होतो. माळ घातली की लगेच नवरा किंवा बायको होतो. मग येथेच घोडे कोठे अडते?
४. बाकीची कामे करून रोज ५-६ तास उपासना करेन असा निश्चय करा.
५. पू. बाबांची पुस्तके- १) अंतर्यात्रा २) प्रेमयोग
६. जीवनात कमी जास्ती व्हायचेच. पण आपण मन क्षुद्र होऊ देता कामा नये. दुसरा क्षुद्रपणे वागला तरी आपण विशाल झाले पाहिजे, कारण क्षुद्रपणा साधनाच्या आड येतो आणि आपण एकदम खाली घसरतो.
७. नाम घेताना आपण काहीतरी मौल्यवान वस्तू सांभाळत ओत असे वाटले पाहिजे. तुलसीदासांनी नामाला राम-रतन आणि सद्गुरूंनी कृपा करून दिलेली अमूल्य वस्तू म्हटले आहे.
८. श्री महाराज म्हणत, नामस्मरण करतो ह्याचा अर्थ कुंडलिनी जागृत झालेली असलीच पाहिजे.
९. आपल्या गुरूंना ३ गोष्टी आवडतात- १) अखंड नामस्मरण २) अन्नदान आणि ३) सगुणाचे प्रेम
१०. खरा भक्त द्वैतातील सुख भोगतो- तू देव मी भक्त ऐसे करी असे म्हणतो.
११. श्री महाराजांनी विषयाची खूप सोपी व्याख्या केली आहे- भगवंता-खेरीज जे जे आहे ते सर्व विषय.
१२. दुस-या संतांच्या दर्शनाला जाणे काही गैर नाही. परंतु ते आपल्याला काहीतरी देतील (पारमार्थिक मदत) अशी अपेक्षा बाळगणे हे चूक आहे. पारमार्थिक मदत फक्त श्रीमहाराजांकडेच मागावी. हाच अनन्यभाव.
१३. श्री महाराज म्हणत, मी कोणाचे अंतःकरण कधी दुखावले नाही. ह्याचाच अर्थ ते सर्वव्यापी होते. दुस-याच्या अंतःकरणात मीच आहे अशी जाणीव झाली की त्याचे अंतःकरण कसे दुखवणार? सर्वांभूती भगवद्भाव  ही श्रेष्ठ अवस्था आहे.
१४. श्रीमहाराज म्हणत, पैसा नसला तर अडते आणि असला तर नडते; म्हणून पैशाची विवंचना बाजूला ठेवून नाम घेतले पाहिजे.
१५. आपले बोलणे वागणे सर्व काही असे असावे की आपली गोड स्मृती रहावी. एकदा मनात विचार आला, श्रीमहाराजांची आठवण इतकी वरचेवर का होते? तेव्हा आढळून आले की त्यांच्या संदर्भात फक्त गोड स्मृतीच आहेत.
१६. श्री महाराजांचे म्हणणे असे की दान दिल्याने आपले कमी होत नाही. आपल्या प्रारब्धात असेल तितके आपल्याला मिळतेच.
१७. जर नाम सर्वव्यापी आहे आणि म्हणून आपले जीवनही त्यातच आहे, तर त्याचा प्रत्यय का येत नाही? अविद्या हे ह्याचे कारण आहे असे वेदांत सांगतो. तथापि हे स्पष्ट करणारी श्रीरामकृष्णांची सांगितलेली गोष्ट चांगली आहे. एका माशाच्या पिल्लाने त्याच्या आईला विचारले की समुद्र समुद्र म्हणतात तो कोठे आहे? त्याची आई म्हणाली, बाळा, तू समुद्रात जन्मलास, तेथेच राहतोस आणि समुद्रातच मरणार. त्या आईसारखे सद्गुरू असतात. ते आपल्याला नामाची ओळख करून देतात.
१८. लोकांकडून मिळणारा मान हा मधुमेहाच्या रोग्याच्या रक्तातील साखरेसारखा असतो. वरवर त्याचे काही वाटणार नाही; पण तो साधनी माणसाचा घात केल्याशिवाय राहणार नाही.
१९. प्र-प्रथम कर्तव्य- सर्वांभूती-भगवद्भाव
२०. मी केवळ सद्गुरू आणि देवाच्या हातातील एक बाहुली आहे. ते जसे सांगतील तसे मी वागावे; त्यातच माझे कल्याण आहे. स्व पूर्णपणे त्यागावा.
२१. आहे तितुके देवाचे | ऐसे वर्तणे निश्चयाचे |
   मूळ तुटे उद्वेगाचे | येणे रीती ||
२२. नाम घेताना काळाचे भान सुटले पाहिजे.
२३. योगामार्गापेक्षा भक्तिमार्गात सिद्धींचे वेगवेगळे टप्पे केव्हा येऊन गेले याचा साधकाला पत्ताच लागत नाही. त्यामुळे साधक घसरण्याची भीती कमी असते.
२४. How to find Guru- by Chapman - a book
२५. कान्हनगड च्या स्वामी रामदासांचे पुस्तक- In quest of God, In the Vision of God, and World of God
२६. योगी श्री कृष्णप्रेम ह्यांच्या बद्दल वाचणे
२७. मुखात नाम असणे हे हाती भगवंत असण्यासाराखेच आहे; परंतु म्हणूनच अखंड नामस्मरण अवघड आहे.
२८. दृश्य सुटल्याखेरीज भगवंताचे दर्शन नाही. एक वेळ अशी येते कि दृश्य सुटलेले असते आणि भगवंताचे दर्शन झालेले नसते. त्या वेळी जीवास फार भीती वाटते.
२९. Brother Laurence has told 3 steps to improvement - 1) Recollection- स्मरण 2) Conversation- संभाषण – सुरुवातीला हे एकतर्फी असते. तुम्ही ईश्वराशी बोलता; तो बोलेलच असे नाही. 3) Sustained awareness- अनुसंधान
३०. कृष्णमूर्ती जेव्हा burden of the past म्हणतात, तेव्हा माणसे ओळखणे, नावे लक्षात ठेवणे यासारख्या पूर्वस्मृती नाहीशा करायला ते सांगत नाहीत, तर त्यातून जे भावविश्व मी रचलेले असते ते नाहीसे करायला सांगतात.
३१. उपनिषदांत म्हटले आहे- द्वितीयात् भयं | म्हणजे जो पर्यंत मी वेगळा आणि बाकीचे जग वेगळे आहे तोपर्यंत जगापासून भीती राहणारच.
३२. जीवनातील आसक्ती, वखवख कमी होऊ लागली तर अध्यात्मिक शक्ती वाढते आहे असे मानायला हरकत नाही.
३३. निर्वैर व्हावे सर्व भूतांसवे | साधन बरवे हेची एक || असे तुकाराम महाराज म्हणतात. 

Necessity of Samarth Ramdas’s Teachings Today


|| Shri Ram Jai Ram Jai Jai Ram ||
If you are a believer of God, spirituality and goodness in general, you should know this. Well, when we utter the name of Samartha Ramdas Swami, his many literary works emerge before the eyes; but Dasbodh tops the list. Those who have read Dasbodh can tell how much more they started adoring this divine saint of Maharashtra, after the read. The read has turned the magnanimous atheists into devotees. The read has changed the negative life of many into a continuous stream of positive energy. The read has given many a chance to see their life in different perspective and has allowed them to be detached from worldly things, despite running the household successfully.

Today there is great necessity of a saint like Samartha Ramdas. If not, at least his teachings should be propagated in every nuke and corners of the world, in order to make this universe a peaceful yet powerful abode. Why it has become so much necessary for his teachings to be accepted worldwide? Let’s discuss briefly.

1) Stress has taken its toll on all of us-

We all reason out our stress factors. We blame it on our work, family problems, intolerant kids, and what not. It is sort of becoming a fashion statement. If a man or woman is working, he or she has to have stress. People without stress are joked about! But inside we all know how detrimental this stress has become in our life! It is not letting us live for a moment happily. Perhaps running behind so-called happiness is the main reason behind this stress.

And Samartha Ramdas tells us how foolish we are to see everything in the light of stress. When we first read Dasbodh, actually we feel shy at times to read ahead. This is because, this visionary saint has pointed out our foolishness so intricately that we ‘fit the bill’ almost in every sentence.

He tells us how foolish it is to think that we are governing this world! It is the biggest mistake to think of the fruit of our labor. Raam-karta (God does) is the sootra he binds us with. What is in the hands of a man? Do we govern over birth and death? Can we avoid death just because we have so much scientific prowess? That however does not mean we shouldn't work hard. Samartha Ramdas Swami gives high emphasis on targeted hard work. He rubbishes off the lazy guys who are worth nothing. He puts enough stress on physical well being, which in turn nullifies stress according to modern health sciences. Having known that, if we start looking at our regular work as the “work given by God”, we tend to visualize His footsteps in success as well as failure, thus without attaching oneself to that. It’s a matter of practice for sure. When this attitude is imbibed again and again, stress vanishes in the thin air. Be it any act; consider Him (God) as the Karta (doer) of that! Isn’t this teaching necessary in today’s scenario that we discussed above? Quite introspective!

2) Nullifying the Ego-

Perhaps this is the first step in our journey towards the “true wisdom”. European philosophers have given a nice name to man. They say- “What is Man? Man is God playing the fool!” See the analogy behind this. Samartha Ramdas, while stressing the “Sohambodh” tells us that we human beings carry excess ego inside us, considering WE as the creator and destroyer of day to day works and activities. This is nothing but the wrapping of our TRUE BEING with Maya. It happens because- “What is true of macrocosm is true of microcosm”. God is the highest power; we humans imitate him because we are not only part of him but Him! One needs to study this aspect of Dasbodh very deeply to understand.

Even if we leave the philosophical part, we can say that shedding this EGO is nothing but coming out of the imaginary spell of Maya. This is not applicable only on spiritual plane but in day to day life. Samartha always told people to integrate spirituality with their daily life. Only then one can attain the Ultimate Peace. How important it is today! Everyone is trying to pull down someone else to climb up. Whom are we trying to pull down? Where are we reaching by doing this? Nowhere! When this ego is shed and one embarks on the philosophy of “Ekoham Bahusyaam” (Only one God has taken different forms in the universe; you and me are but Him!), you see God in every living and non-living being! The whole world seems a beautiful place governed by the Super-Power that takes care of us.

3) Vairagya-

Samartha Ramdas insists on vairagya. This however does not mean abandoning the world or household. Samartha stresses on vairagya (detachment) of mind and psyche. Raja Janak had loads of pleasures in terms of huge empire and monetary gains but he is always remembered as a viraagi who did not have any attachment to the worldly things. Shri Ramchandra had ahead of him the lure of whole empire but he left it without thinking twice.

Here it doesn’t mean one shouldn’t strive for success or money. But it means, one should not give highest importance to these material things and should know about the temporariness of these things. Samartha stresses on the fact that nothing in this world is fixed or permanent except death. When this is true, why bother so much about the material possessions that bring lot of stress and insecurity with them? Instead, by keeping our thoughts on the spiritual path, we can stay away from the miseries that failures bring to us. We can mold ourselves into contented human beings that have only peace inside them.

Also Samartha teaches “Vairagya with Viveka”; that is, while having the balanced detachment from worldly things, we should have the strong conscience working for us. “Do what you feel like; everything is ok” has become today’s motto. No wonder we are witnessing so many mishaps world-over. If we practice this teaching, far less people will fall prey to the tactics of show off. Today we are doing all the things far more than necessary; be it eating, buying unnecessary things, celebrating money in the name of rituals, etc. Samartha’s Vairagya and Viveka can help us to be on the right track and get others on the same!

Through the same principle emerges the “Mumukshutwa” Samartha teaches through Dasbodh. Before one becomes Sadhaka (one in the pursuit of ultimate wisdom), one has to attain mumukshu-state. It is nothing but realization of one’s mistakes deeply, while correcting them. We all realize our mistakes at times. But we do not correct them always and keep moving ahead. But in this fashion, we can never attain the ultimate peace. That’s why we are suffering from so much turmoil in our lives. Samartha says, one should always be cautious. Every step of life should be taken with much precaution and considering all the pros and cons of the situation. If your inner mind is telling you it’s not right; don’t do it. It’s actually simple! Always have this conscious guiding you through the thick and thin of life. This will save you from many future hassles. This is however on worldly plane. In spiritual path, the mumukshuttwa is further important. It guides your conscious and keeps it away from blunders on the path of attaining perfection. This actually leads you to the right spiritual Guru, who gives re-birth to the NEW YOU and rides you through the apparently unknown territory of spiritual wisdom.

4) Bhakti-sadhana-

Last but not the least, samartha ramdas Swami’s stress on Bhakti (Devotion) is unmatched. In all the sects of spirituality, maximum insistence has been found on devotion. Without it, you are nothing. It is the means as well as the goal. Today its implication is far more important. As young adult residents of this world, we don’t have many good idols. There are very few people left whom we can devote ourselves to. But they are there. When we learn the importance of such devotion, only then perhaps, we can learn devotion or utter surrender to God. Searching the right spiritual Guru and learning under him is the necessity of time. Devotion is something that is beyond the realms of worldly matters. “Devotion for the sake of Devotion” is what we can learn from Samartha’s Dasbodh, Manobodh, etc.

Today people are praying to God, visiting various temples, and donating gold ornaments to God, so as to make God happy and hoping that God will return this favor by imparting some material pleasures in their life. Samartha strongly objects to this and tells us about the grave consequences of such worldly pleasures. He cautions us that only through utter devotion and vairagya, it is possible for us to be truly happy.

There are many more aspects of Samartha Ramdas’s Teachings but considering today’s scenario, the above four seem to be more relevant and appropriate to be followed world over. Samartha’s teachings are not bound by any religion, caste and creed. They are universal doctrines that have been verified by many stalwarts in the spiritual path again and again! 

Friday, November 23, 2012

सद् शिष्य कसा असावा ?


सद् शिष्य कसा असावा ?

सद्गुरु ची लक्षणे सांगून झाल्यावर समर्थ सद् शिष्याची लक्षणे सांगतात .परमार्थात सद्गुरु व सद् शिष्य यांची सांगड होणे महत्वाचे असते कारण -

सद्गुरुविण सद् शिष्य । ते वाया जाय निशेष । का सद् शिष्येविण विशेष । सद्गुरु शिणे। । ५ -३ -२ । ।

सद् शिष्याला सद्गुरु भेटला नाही तर तो पूर्ण वाया जातो .तसेच सद्गुरुला सद् शिष्य भेटला नाही तर सद्गुरुला श्रम होतात .ही गोष्ष्ट स्पष्ट करण्यासाठी ते भूमीचा दृष्टांत देतात .भूमी उत्तम आहे ,पण बी किडके आहे तर पीक येत नाही ,किंवा बी उत्तम आहे पण जमीन खडकाळ आहे तरी पीक येत नाही .सद् शिष्य ही उत्तम भूमी ,तर सद्गुरु उत्तम बी सारखा .शिष्य अनाधिकारी ,अपात्र असेल तर सद्गुरुला फुकट श्रम होतात .जेव्हा सद्गुरु व सद् शिष्य एकत्र येतात तेव्हा सद्गुरूंना वाटत की हाच तो ज्याची मी वाट पाहातहोतो .रामकृष्ण परमहंसांना विवेकानंदांना पाहून असच वाटल,श्री समर्थांना कल्याण स्वामींना पाहून असेच वाटले सद्गुरु ,सद् शिष्य आहेत पण अध्यात्म निरूपण नसेल उपयोग होत नाही ,जसे पीक तयार होउन आले तरी त्याची निगा राखावी लागते .त्याप्रमाणे आत्मज्ञान झाले तरी साधन चालू ठेवावे लागते .कारण साधन नसेल तर अविद्येचा अंमल होतो .
म्हणौन साधन अभ्यास आणि सद्गुरु । सद् शिष्य आणि सद्शास्त्र विचारू ।
सत्कर्म सद्वासना पारू । पाववी भवाचा । । समर्थ म्हणतात ,'साधन ,अभ्यास ,सद्गुरु ,सद् शिष्य ,सद्शास्त्र विचार सत्कर्म सद्वासना या सर्व गोष्टी एकत्र असतील तरच भवसागर पार करून जाता येइल .
आता समर्थ सद् शिष्याचे लक्षण सांगत आहेत ,

मुख्य सद् शिष्याचे लक्षण । सद्गुरुवचनी विश्वास पूर्ण । अनन्य भावे शरण । या नाव सद् शिष्य । । ५ -३ -१९ । ।
सद्गुरु वचनावर पूर्ण विश्वास ,व सद्गुरुला अनन्य भावे शरण जाणे ही सद् शिष्याची लक्षणे आहेत .कल्याण स्वामी सारखे शिष्य सद्गुरुंच्या केवळ 'कल्याणा छाटी उडाली 'या शब्दाखातर उंच कड्यावरून छाटी पकडण्यासाठी उडी घेतो तेव्हा तो जीवाचा विचार करत नाही ,सद्गुरूंनी सांगितले ते करायचे एव्हडेच त्याला माहीत !

सद् शिष्य कसा असावा ?

शिष्य निर्मल अंत :करणाचा ,आचारशील-आचाराने शुद्ध ,शुद्ध चारित्र्याचा ,विरक्त-हवे नको पण संपलेला , अनुतापी-झालेल्या चुकांबद्दल पश्चाताप वाटून त्या चुका पुन्हा न करणारा ,निष्ठावंत-सद्गुरु वचनावर पूर्ण विश्वास ठेवणारा ,सुचिश्मंत -ज्याची मती म्हणजे बुध्दी अतिशय शुद्ध आहे असा ,नेमस्त -नित्य नेम पाळणारा,साक्षपी -प्रयत्न करणारा ,परम दक्ष-अतिशय सावध ,अलक्षी लक्षी -अतींद्रिय वस्तूवर लक्ष केंद्रित करण्याचे मनोबल असणारा ,परोपकारी-दुस-याला मदत करणारा ,निर्मत्सरी-कोणाचाही मत्सर ,द्वेष न करणारा ,अर्थांतरी प्रवेशकर्ता -ग्रंथाचा अभ्यास करताना शब्दार्थाच्या अंतरंगात शिरणारा ,नीतिवंत -चांगल्या वाईटाचा विचार करणारा ,युक्तिमंत -हिकमती ,बुध्दीमंत -बुध्दीमान् ,सद्विद्येचा -उत्तम लक्षणांचा ,निर्लोभी ,निराभिमानी ,अनासक्त अशा गुणानी युक्त असावा .
सद् शिष्य कसा नसावा ?अविवेकी नसावा ,गर्भश्रीमंत नसावा ,अविश्वासी नसावा .कारण -

अविश्वासे कास सोडिली । ऐसी बहुतेक भवी बुडाली । नाना जळचरे तोडिली । मध्येच सुख दु:खे । । ५ -३ -३७ । ।

या कारणे दृढ़ विश्वास । तोचि जाणावा सद् शिष्य ।मोक्षाधिकारी विशेष । आग्रगण्यु। । ५ -३ -३८ । ।
 

Wednesday, November 7, 2012

आत्यंतिक गुरु-श्रद्धा कशी असावी ?

काल प. पू. बाबा बेलसरे ह्यांचे ज्ञानेश्वरी वरील प्रवचने ऐकत होते. नेहमीप्रमाणे बाबांना श्री महाराजांविषयी असलेले आत्यंतिक प्रेम ह्यातूनही व्यक्त होते जागोजागी. त्यात एके ठिकाणाची एक आठवण नमूद करून ठेवावी अशी आहे. भाऊसाहेब केतकरांना बेलसरे बाबा खूप मानीत. त्यांच्यासारखा प्रपंचात राहून परमार्थ साधणारा विरळा असा त्यांचा उल्लेख आपण महाराजांच्या चरित्रात वाचतो. त्यांच्या गुरु-भक्ती अतिशय हृदयपूर्ण आठवण बेलसरे ह्या व्हिडीओ मध्ये सांगतात.

गुरु-प्रेम आणि गुरु-निष्ठा कशी असावी?

भाऊसाहेबांना महाराजांना रामनामाची दीक्षा द्यायची होती. त्यांनी विचारले त्यांना- तुम्ही आधी कुणाकडून दीक्षा घेतली आहे का? मागे एकदा कुण्या एका गुरु कडून ते त्यांच्या घरी आले असताना भाऊ साहेबांनी मंत्र घेतला होता. ते त्यांनी महाराजांना सांगितले. महाराज त्यांना म्हणाले, काही हरकत नाही. तुम्ही त्यांच्याकडे पुन्हा जा आणि त्यांना आपला मंत्र परत घ्यायला सांगा. इतर कुणी असते तर त्यांनी शंभरदा विचार केला असता, काय करावे आता; असे कसे जावे आणि तुमचा मंत्र परत घ्या म्हणून सांगावे. परंतु भाऊ साहेबांची महाराजांवरची निष्ठा अशी दांडगी, त्यांनी काहीच विचार केला नाही. तडक गेले आणि त्या गुरूंचा यथोचित आदर करून त्यांना सांगितले कि तुमचा मंत्र परत घ्या; मला महाराजांकडून मंत्र घ्यायचा आहे. त्या गुरूंनीही काहीच न बोलता आपला मंत्र मागे घेतला आणि भाऊ साहेबांना मोकळे केले. काय विलक्षण नाते होते भाऊ साहेबांचे आणि महाराजांचे! महाराजांनी सांगितले म्हटल्यावर संपले. ते कधीच पुन्हा असे का म्हणून विचारात नसत.

त्यांचे वैराग्य इतके प्रबळ होते, की प्रत्येक  छोटी छोटी गोष्ट ते महाराजांच्या कानावर घालीत आणि मोकळे होत. म्हणत असत- आता माझा संबंध संपला त्या गोष्टीशी. घेतील महाराज बघून.

आपण नुसते राम-करता-करविता म्हणतो, पण त्या प्रमाणे वागत नाही. त्यामुळे आपण कायम डोक्यावर ओझे वाहतो. जो पर्यंत भाऊ साहेबांसारखी आपली भावना शुद्ध होत नाही तोवर आपण परमार्थ काहीच साधला नाही म्हणावे लागेल. गुरु-आज्ञा प्रमाण हे जोवर हृदयात खोलवर मुरत नाही तोवर खूप तळमळ वाटली पाहिजे. परंतु गुरूंच्या इच्छेने एक मात्र होते ते म्हणजे आपण नामाला लागतो. आणि जसे महाराज म्हणतात- तुम्ही फक्त नाम घ्या; ते विवेक आणि वैराग्य मी बघून घेतो, ते हळू हळू पटायला लागते.

अजून काय सांगायचे गुरूंनी? 

Friday, November 2, 2012

श्री राम


||श्री राम||

तुम्ही मानले मला आपुले शिष्य |
दिलात जणू पुनर्जन्म ||
कधीच न फिटे आपुले ऋण |
तारेल मला सदैव आपुले नाम ||१||

श्री महाराज श्री महाराज हाकारे मन माझे |
मानसपूजेमध्ये सदा लीन व्हावे वाटे ||
अखंड रामनाम दिलेत तुम्ही ताराया |
करू दे भक्ती तुमची हा वर द्यावा कृपया ||२||

असंख्यात भक्तजन जपती रामनाम |
मज पामराचा तिथे काय भला पाड ||
तरीही कृपा मजवरी झाली अपरंपार |
या कृपेला करुणानिधे करी मज सत्पात्र ||३||

निडारले नयन श्रींची करुणमूर्ती न्याहाळता |
गुरुचरणी अखंड असो नमिलेला माझा माथा ||
सद्गुरू-शिष्य नाते हे जन्म-जन्मांतरीचे |
भक्तीत बुडून जावे, नामसागरात फैलावे वाटे ||४||

विवेक आणि वैराग्य दोनही सहज घडती |
सद्गुरूंचे रामनाम सदा देतसे प्रचीती ||
प्रपंची राहोन परमार्थ करावा वचन असे नेमस्त |
महाराजांची दास मी केली प्रतिज्ञा हृदयस्थ ||५||

|| श्री राम जय राम जय जय राम ||